Queen Nzinga ของชาว Matamba เป็นบุคคลสำคัญในประวัติศาสตร์จากสงครามโลกครั้งที่สอง
Queen Nzinga เป็นพระมหากษัตริย์ผู้ครองราชย์ของ Baganda ซึ่งเป็นสถานที่ใน Brong-Ahafo Region เมื่อเธอต้องเผชิญกับเหตุฉุกเฉิน เธอออกจากชายฝั่ง Brong-Ahafo อย่างมีชั้นเชิงและเดินทัพไปยังทหารอังกฤษที่กำลังรุกคืบ เป้าหมายของเธอคือการช่วยอาณานิคมซอมเมอร์เซ็ตและปกป้องผู้คนของเธอจากการปฏิบัติที่เสื่อมเสียที่เธอและคนของเธอได้รับจากผู้ตั้งถิ่นฐานผิวขาวในอาณานิคม ในวันที่ 21 มกราคม พ.ศ. 2503 โดยส่วนตัวเธอได้นำกองกำลังของเธอข้ามทะเลทรายที่ซอมเมอร์เซ็ตและคัดเลือกกองกำลังหนึ่งพันคนซึ่งส่วนใหญ่เป็นทหารจาก Akwapem ซึ่งเป็นหมู่บ้าน Quamtutu
เมื่อคำพูดนี้ไปถึงลอนดอนผู้มีอำนาจในอาณานิคมของซัมเมอร์เซ็ตได้ออกคำเรียกร้องให้ถอยทัพเมื่อเผชิญกับการโจมตีของอังกฤษ Nzinga ขัดกับคำสั่งของพระนางทรงรักษากองกำลังของเธอและปกป้องอาณานิคมและประชาชนของเธอต่อไป
เธอออกจากชายฝั่งอย่างมีชะตากรรมในเดือนกันยายนปี 1960 หลังจากปรึกษาหารือกับหัวหน้า Seyonuku อดีตหัวหน้านักรบเจ้าเล่ห์ของอาณานิคม ทางออกของเธอได้รับการพิสูจน์แล้วว่าเป็นหายนะต่อรัฐบาล SL ความอดอยากที่เกิดจากการขาดอาหารและน้ำคร่าชีวิตไก่หมูฝูงสัตว์และพ่อค้าไปจำนวนมาก ฝูงอูฐและสัตว์ป่าก็ถูกปล่อยทิ้งไว้โดยไม่มีอาหารขณะที่พวกมันเดินออกไปในทะเลทราย
หลายคนถูกกระตุ้นให้หนีเช่นกันดังที่เจ้าหน้าที่คนหนึ่งของสมเด็จพระนางเจ้าฯ เขียนไว้ในรายงานในเวลาต่อมา ‘ผู้สูญเสียฤดูหนาว … ไม่เพียง แต่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความหิวโหยและความทุกข์ยากเท่านั้น แต่ยังถูกปฏิบัติอย่างทารุณถูกทารุณกรรมและถูกปล้นสะดมจากฝูงชนที่อยู่ในจำนวนมากไม่กลัวที่จะเหยียบพวกเขา หลายคนเป็นคริสเตียนและบางคนเป็นมุสลิม ‘ แต่คนอื่น ๆ ก็ปฏิบัติตามคำสั่งของเรื่องโคฟีและอยู่ในเมืองหลวงตามยถากรรมไม่สามารถหาเงินให้ตัวเองหรือครอบครัวได้
หนึ่งในผู้ที่ต้องทนทุกข์ทรมานในช่วงกลียุคคือชายชราผู้ซึ่งถูกบังคับให้ย้ายจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งโดยอาศัยอยู่ในเต็นท์ที่ชาวอังกฤษจัดเตรียมไว้ให้จนกว่าเขาจะหางานทำในฟาร์มหรือธุรกิจบางอย่างได้ อีกคนหนึ่งต้องทนทุกข์ทรมานอย่างไม่พอใจ: สถานการณ์ที่เป็นแรงบันดาลใจให้ Tomoya Mchomba นักเขียนบทละครเขียนว่า: ‘ฉันเป็นช่างหม้อและฉันสมควรถูกทุบตี’
ในตอนแรกชาวอังกฤษช่วยผู้ลี้ภัยตามหาญาติของพวกเขาในโตโก แต่เมื่อเวลาผ่านไปผู้ดูแลที่ค่ายก็ทำงานเป็นกะทำให้บางคนสามารถตามหาญาติที่หายไปนานได้ แต่ก็ไม่ได้คำนึงถึงความต้องการการอยู่รอดขั้นพื้นฐานในระดับแนวหน้า ผู้หญิงคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตในโตโกในช่วงปีแรก ๆ พยายามหาเลี้ยงชีพรวมถึงการล้างด้วยนิ้วมือของเธอได้รับสิ่งเล็กน้อยที่เธอสามารถทำได้โดยเจ้าหน้าที่อังกฤษที่เห็นอกเห็นใจ
สำหรับผู้ลี้ภัยหลายคนผู้รอดชีวิตจากโศกนาฏกรรมมีความโล่งใจความหวังและแม้กระทั่งความไร้เดียงสาที่ผสมผสานกับบันทึกแห่งความสำเร็จ:
พวกเขารอดชีวิตจากชีวิตที่ผู้คนส่วนใหญ่ในยุโรปไม่อาจจินตนาการได้ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บป่วยและความหิวโหยการต่อสู้ที่ไร้สาระและการฆาตกรรม
ผู้หญิงคนหนึ่งทำลายสถิติของตัวเอง: Abidze ในขณะที่เธอเรียกตัวเองว่าเมื่อวันที่ 31 มีนาคม 2500 ได้พูดคุยกับ Belele ลูกชายวัยทารกและสามีของเธอ Kwame เพื่อลงทะเบียนลูกชายของเธอในสถาบันพฤติกรรมบำบัดแห่งแรกของอังกฤษในคูมาซี เบเลเล่กลับไปสหราชอาณาจักรในอีก 12 ปีต่อมาในเดือนกรกฎาคม 2551 อายุ 40 ปีโดยศาสตราจารย์โทมัสวัตสันเป็นเจ้าอาวาสที่โรงพยาบาลเซนต์แมรี่ในลอนดอน
ในบรรดาผู้เสียชีวิตที่เร็วที่สุด ได้แก่ ผู้รอดชีวิต 453 คนจากโตโกซึ่ง 24 คนในจำนวนนี้ถูกส่งไปยังสหราชอาณาจักรภายใต้โครงการ Tier-Pieper ที่เปิดตัวในปี 2505 แม้ว่าชนเผ่า Akwapem และ Nandom จะต่อสู้อย่างกล้าหาญเพื่อปกป้องวัฒนธรรมของพวกเขา แต่วิถีชีวิตที่กัดกร่อนของ ชาวอาณานิคมและการปกครองอาณานิคมที่รุนแรงทำให้เกิดผู้ลี้ภัยหลายชั่วอายุคนรวมทั้งศิลปินและสถาปนิกของประเทศด้วย
ในบรรดากลุ่มที่ต้องอพยพคือกลุ่มนักมานุษยวิทยาและนักโบราณคดีที่เดินทางกลับไปยังกานาในปีค. ศ.
หลังจากที่ชาวอังกฤษนำแนวคิดเรื่องระบบความคิดริเริ่มมาใช้ในสถาบันพื้นเมืองที่ปรับแต่งในโครงการ POEMSRO ได้เรียกร้องให้มีโครงสร้างพื้นฐานที่จับต้องได้และระบุตัวตนได้ในรูปแบบของโรงเรียนและรูปแบบการช่วยเหลือของนักบวชที่ไม่ได้พูดภาษาอังกฤษเสมอไปหรือภาษาพื้นถิ่นไม่ได้เสมอไป เข้าใจว่าผู้บริหารของอังกฤษรู้สึกว่าจำเป็นต้องกำหนดคำสั่งของเจ้าอาณานิคมตลอดเวลา ระบบได้รับการทำให้เป็นทางการภายใต้หัวข้อทั่วไป ‘INSTITUTIONS IN SIERRA LEONE’ ตามตารางในสภานิติบัญญัติภายใต้การเป็นประธานของวุฒิสมาชิก Jonah Matta-Turningo โดยมีคณะอนุกรรมการที่จำเป็นซึ่งได้รับมอบหมายให้แต่ละฝ่ายในประเทศ การแบ่งแยกกลายเป็น: มนุษย์ดินแดนและเมทิส; ตำรวจ; การจัดซื้อจัดจ้าง; การศึกษาและการฝึกอบรม;…
